„Jeżeli jest to dzieło Boże, to przetrwa wszelkie trudności i rozwinie się, a jeżeli w tym dziele nie ma ani woli Bożej, ani upodobania Bożego, to i ja nie chcę, by ono istniało”. ks. Z. Sz. Feliński.

Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi powstało w połowie XIX wieku, w okresie niewoli narodowej, w Petersburgu w 1857r. ale przez swoją działalność mocno związało się z dziejami Narodu polskiego na rodzinnej i obcej ziemi. Założył je święty kapłan przeniknięty duchem Ewangelii, otwarty na potrzeby biednych i ubogich.. Natchniony duchem chrześcijańskiego miłosierdzia, ufny w Bożą Opatrzność założył Schronisko dla sierot i ubogich oraz zgromadzenie zakonne pod nazwą Rodzina Maryi. Zgromadzenie pod panowaniem Rosji nie mogło działać jawnie, rozwijało się więc w ukryciu pod osłoną dzieł dobroczynnych. Ks. Feliński pragnął, aby Siostry wpatrzone w przykład Najświętszej Rodziny z Nazaretu naśladowały jej cnoty stając się nową rodziną dla dzieci pozbawionych domu i ciepła rodzinnego.

Ks. Feliński, już jako Arcybiskup Warszawy, zatroskany o religijne wychowanie młodego pokolenia, założył w stolicy sierociniec i szkołę dla ubogich dzieci i oddał je pod opiekę Sióstr Rodziny Maryi, które sprowadził z Petersburga. Zgodnie z duchem Ojca założyciela Siostry szły wszędzie tam, gdzie wyłaniały się największe potrzeby Kościoła i Ojczyzny. W 1906 r. pospieszyły za polskimi emigrantami do dalekiej Brazylii, by podtrzymać ich wiarę i ducha  narodowego oraz otoczyć troską ich dzieci niosąc im światło oświaty.

Obecnie Zgromadzenie rozwija swą działalność apostolską w 141 domach zakonnych w Polsce, Brazylii, Italii, na Białorusi, Ukrainie, w Federacji Rosyjskiej, Kazachstanie a nawet na Syberii.

Apostolski cel Zgromadzenia realizują Siostry poprzez wychowanie i nauczanie dzieci w przedszkolach, szkołach, Domach Dziecka, Ośrodkach wychowawczych oraz poprzez pielęgnowanie chorych w zakładach opiekuńczo-leczniczych. Niosą też pomoc duchowieństwu w pracy duszpasterskiej.

Dom Generalny Zgromadzenia znajduje się w Warszawie przy ul. Żelaznej 97.

ŚW. ZYGMUNT SZCZĘSNY FELIŃSKI (1822-1895) Arcybiskup Warszawski Założyciel Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi

Słowa te wypowiedziane w rok po Jego śmierci nie straciły na swej aktualności do chwili obecnej. Arcybiskup Feliński był rzeczywiście człowiekiem wielkiego formatu. Jego 73-letnia droga życiowa pozostawiła niezatarte wspomnienia w dziejach Kościoła i Narodu.

Urodził się 1 listopada 1822 r. w Wojutynie, na Wołyniu, jako syn Gerarda i Ewy z Wendorffów, wygnanki syberyjskiej. Wzrastał w okresie niewoli narodowej i zrywów wolnościowych. Z ewangelicznej atmosfery domu rodzinnego wyniósł mocny fundament wiary. Studiował matematykę w Moskwie a w Paryżu nauki humanistyczne. Dewizą Jego życia były słowa J. Kraszewskiego: „Na ziemi być Polakiem, to żyć bosko i szlachetnie.” O Jego patriotyzmie świadczy udział w powstaniu poznańskim (1848) a o wielkości ducha przyjaźń z wieszczem narodowym Juliuszem Słowackim.

W 1851 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Żytomierzu; święcenia kapłańskie otrzymał w 1855 r. w Petersburgu. Jako kapelan i profesor tamtejszej Akademii poświęcił się pracy nad formacją nowego pokolenia światłych i gorliwych kapłanów. W 1857 r. założył schronisko dla sierot i ubogich oraz zgromadzenie zakonne pod nazwą Siostry Rodziny Maryi.

Mianowany 6 stycznia 1862 r. arcybiskupem warszawskim rządził nad Wisłą zaledwie 16 miesięcy, ożywiając ducha religijnego wiernych. W czasie powstania styczniowego (1863), za obronę praw Kościoła i Narodu został skazany na zesłanie w głąb Rosji. W Jarosławiu nad Wołgą spędził 20 lat, jaśniejąc świętością życia. Uwolniony z wygnania w 1883 r. nie mógł powrócić do Warszawy. Zamieszkał w Dźwiniaczce na Podolu wśród ludu polskiego i ukraińskiego, gdzie dał się poznać jako apostoł pokoju i zgody narodowej, opiekun sierot i ubogich, gorliwy czciciel Matki Bożej.

Zmarł 17 września 1895 r. w Krakowie w opinii świętości. Jego doczesne szczątki przez 25 lat spoczywały na wiejskim cmentarzu w Dźwiniaczce, potem od 1921 r. w podziemiach Katedry św. Jana w Warszawie; od 17 września 2003r. znajdują się w Kaplicy Literackiej tejże katedry. W dniu otwarcia Procesu beatyfikacyjnego w 1965 r. ks. Prymas Stefan Kard. Wyszyński powiedział: „Chyba ta ciężka i trudna droga będzie świadectwem świętości arcybiskupa Felińskiego. Jest ona bardziej wymowna aniżeli znaki i cuda, które miałby czynić. To był bowiem cud miłości, najwspanialsza potęga ducha człowieka, który się nie załamał… Mówiono o Nim, że przegrał a to jest zwycięzca”.

Jan Paweł II beatyfikował abp Felińskiego 18 sierpnia 2002 r. w Krakowie, a Benedykt XVI kanonizował Go 11 października 2009 r. w Watykanie.